என்ன பாவம் செய்தனை... Feelings பா.

சில வருடங்கள் வெளியூர்களில் வேலை செய்துவிட்டு, தாய் வீடு திரும்பிய மாதிரி சிலிக்கான் வேலி என்றழைக்கப்படும் வ.கலிபோர்னியாவுக்கே திரும்ப வந்தாச்சு.
அஞ்சு வருஷத்துக்கு முன்னாடி இருந்தத விட இப்ப நம்ம மக்களின் ஜனத் தொகை இரு மடங்காகியிருக்கு (பாத்தா, பத்து மடங்கான மாதிரி தெரியுது :) ).

காலைல அலுவலகம் செல்லும்போது, வழி நெடுகிலும், எல்லா பேருந்து நிலையங்களிலும், நம்ம ஊர் பசங்களும் பொண்ணுங்களும் வரிசை கட்டி நிக்கும் காட்சி வியப்பைத் தருது.
சாதாரணமாகவே, மற்ற நகரங்களைக் காட்டிலும், இங்கு இந்திய உணவகங்களும், காய்கரிக் கடைகளும் எக்கச்சக்கமா இருக்கும்.
கடந்த சில வருடங்களில், இந்தக் கடைகளின் எண்ணிக்கை கன்னா பின்னான்னு ஏறிடுச்சு. சரவணா பவன் முதல், முனியாண்டி விலாஸ் வரை 10 நிமிட சுற்றளவில் எல்லாமே இருக்கு.

வந்தவுடன் முனியாண்டி விலாஸ் போய் ஒரு கட்டு கட்டணும்னு மெனுவ பாத்தா, உவ்வே. முயல்கறி மொதல் ஐட்டம். பாத்தவுடன், மீ த எஸ்கேப்! :)

என் அலுவலகத்தில் திரும்பிய பக்கமெல்லாம் இந்திய முகம். தெலுங்கரும், தமிழரும், 'இந்தி'யர்களும் இல்லாத ஒரு டீமும் இல்லை.
கணினித் துறையில் நம் ஆளுமை அடேங்கப்பா ரகம். நாமின்றி அணுவும் அசையாது. (அப்படின்னு நெனச்சுக்கிட்டிருக்கோம்... மத்தவங்க சுதாரிக்க ஆரம்பிச்சுட்டாங்க. குறிப்பா, ரஷ்யா, சைனா,...)

வார இறுதியில் ஊர் சுற்றச் செல்வது வழக்கம். வெள்ளிக்கிழமையே 'weekend' மேனியா ஆரம்பமாயிடும்.
இயற்கை வளங்கள் கொழிக்கும் ஊர் இது.

அது தவிர, இவர்களே நிறுவியுள்ள பூங்காக்களும் விளையாட்டு மைதானங்களும், நீச்சல் குளங்களும், குளம், குட்டைகளும் ஏராளம் ஏராளம்.
வீட்டுக்குப் பக்கத்தில் (10 நிமிட தூரத்தில்) 25 ஏக்கர் பரப்பளவில் அழகான புல்தரையுடன் ஒரு பூங்கா.

அதுனுள்ளே, 4 டென்னிஸ் கோர்ட், 2 கூடைப் பந்துக் களம், பேஸ் பாள் க்ரவுண்டு (கிரிக்கெட்டு இங்கதான் ஆடராங்க நம்ம பயலுவ). குழந்தைகளுக்கு என்று ஸ்லைடு, ஊஞ்சல் மாதிரி ஐட்டங்களும் இங்கயே இருக்கும். எல்லாமே இலவச உபயோகத்திர்க்கு.

இந்த மாதிரி பூங்காக்கள் கிட்டத்தட்ட 10 மைலுக்கு ஒன்று எல்லா மூலை முடுக்கிலும் இருக்கும்.
இதைத் தவிர, நீச்சல் குளங்கள், indoor விளையாட்டு வசதிகள், லைப்ரரி என்று பொதுமக்களுக்குத் தேவையான அனைத்து வசதிகளும் நடந்தெத்தும் தூரத்தில்.

இவற்றின் பராமரிப்பும் மிக மிக அருமையா செய்யறாங்க.

இது பத்தலன்னா, சுற்றிப் பார்க்க இயற்க்கை வளங்களும் ஏராளம். Lakes, மலைகள், கடற்கரை என்று சகலமும் உண்டு. சில வாரங்களுக்கு முன் அருகில் இருக்கும் ஒரு Lakeக்கு போயிட்டு வந்தோம். கண்ணாடி மாதிரி தண்ணி, ஏக்கர் கணக்குல அதைச் சுற்றி, பச்சைப் பசேல் புல்வெளி, வாடகைப் படகு, Lakeல் குளிக்க வசதி, குளிப்பவர்களை பாதுகாக்க நாலஞ்சு baywatch காவலாளிகள்.

சூப்பர் குளியல் போட்டு, சிக்கன், மீன் வகையராக்களை Barbeque செய்து, உண்டு விழுங்கி, காத்தாடியெல்லாம் விட்டு, கொஞ்சம் கிரிக்கெட்டும் விளையாடி, நண்பர்களுடன் அளவளாவி மகிழ்ந்து வீட்டுக்குத் திரும்ப இரவானது.

இங்கிருக்கும் சாலை வசதிகளும், மற்ற infrastructure வசதிகளும், சொல்லி மாளாது.
சுலப வாழ்க்கை சுலப வாழ்க்கை!

எல்லாம் முடித்துவிட்டு அன்றைய இரவு உறங்கும்போது பல கேள்விகள் மனதில் எழுதன.

நம்ம ஊர் (குறிப்பா சென்னை) நெலம என்ன?

'தார்' பார்த்து 10 வருடங்களுக்கும் மேலான எங்கள் தெருச் சாலை. பாலைவனம் போல் காட்சி அளிக்கும் மரங்களற்றச் சூழல் (மரம் வைக்க முயற்சி பண்ணேன். அது தோல்வி அடஞ்சது தனிக் கதை).
ஒரு நல்ல ரோடு போட்டு, மண்ணு பறக்காம இருக்க, ரோட்டின் இரு பக்கமும் புல்லும், மரங்களும் வைத்து பராமரிக்கக் கூடவா தெரியாது நமக்கு?

எவனோ பணம் பண்ண, drainage கட்டப் போறோம்னு, அங்கங்க நோண்டி வச்சு, மூன்று வருடங்களாக வாய் பிளந்திருக்கும் சாலை.

drainage வர வரைக்கும் இது இருக்கட்டும்னு, திறந்த வெளி சாக்கடை கால்வாய் கட்டிவிட்டு, அதை பராமரிக்காமல் கப்படிக்க விட்டிருக்கும், லோக்கல் முனிசிபாலிடி பாடிகள். இதைக் கட்ட அவங்க கொள்ளையடிச்சது தனி கதை.

தினம் தினம் பல்லவனிலும், எலெக்ட்ரிக் ரயிலிலும் முட்டி மோதி புளி மூட்டையாய் பிதுங்கி வரும் வயதானவர்களும், பெண்களும், சிறுவர் சிறுமிகளும்.

விளையாட்டு மைதானமெல்லாம், இனி புத்தகத்திலும், டி.வியிலும் மட்டுமே பார்க்க முடியும் என்பது கூடத் தெரியாமல், விட்டுக்குள்ளே 'புக் கிரிக்கெட்' ஆடும் நண்பர்களின் பிள்ளைகள்.

சென்னையைச் சுற்றி பச்சைப் பசேல்னு நெல்லு வெளஞ்ச எடமெல்லாம் இன்னிக்கு பில்டிங்கா மாறியிருக்கு. சரியான திட்டமிட்டுதான் இதை எல்லாம் செய்யரானுவளா? இல்ல, வரும் காசை அள்ளிப் போட்டுக்கிட்டு எவன் எப்படிப் போனா என்ன, தன் வயிறு நெரஞ்சா போதும்னு சில அல்லக்கைகளின் வழக்கமான நோண்டல் தானா?

ஒழுங்கான ரோடே இல்ல, அப்பரம் எங்க லைப்ரரி, நீச்சல் குளம், பூங்கா, barbeque, ஊஞ்சல், சருக்கு மரம் இதெல்லாம் எதிர்பாக்கரது?

வீட்டுக்கு பக்கத்துல ஒரு பெரிய கொளம் இருக்கு (lake). அதையும் ஓரத்துல எவனோ 'ஆக்ரமிக்க' ஆரம்பிச்சிருக்கான். இன்னும் ரெண்டு மூணு வருஷத்துல, அங்கயும் flat வந்தா ஆச்சரியப் பட ஓண்ணுமில்ல.

Spencersக்குள்ள போனா, நல்லாதான் இருக்கு, ஆனா, அந்த மெயின் ரோடுக்கு, லெப்டும் ரைட்டும் உள்ள போனா, கலீஜாதான் இருக்கு, இன்னிக்கும்.
என்னிக்கும் இப்படிதான் இருக்கும் என்கிர ரீதியில, நாளுக்கு நாள் மோசமாகிட்டேதான் இருக்கு.

அரசாங்க அலுவலகங்களில், எந்த ஒரு சின்ன வேலை முடிக்கவும் (கரெண்டு கனெக்ஷன், தொலைபேசி, passport verifications, etc...) லஞ்சம் கொடுத்தே பழக்கப் பட்டுப்போன வீட்டுப் பெருசுகள்.

என் கண்ணுக்கு மட்டும்தான் அப்படித் தெரியுதா? உங்க கண்ணுக்கு சிங்காரச் சென்னை தெரியுதா? தெரிஞ்சா சொல்லுங்க, அந்த எடத்துல ஒரு லேண்ட் வாங்கிப் போடறேன்.

இப்படி நாஸ்தியாகுதே நம்ம ஊரு?

எங்கங்க கோட்ட விட்டோம்?

என்ன பாவம் செஞ்சோம்?

பாவங்க நம்ம வருங்காலச் சந்ததி :(

இதையெல்லாம் யோசிக்க யோசிக்க விரக்தியும், இயலாமையும், கையாலாகாத் தனமும் பீரிட்டு வருது.
ஆனா, root cause இதுக்கெல்லாம் நாம தானோ?

கொஞ்சூண்டு பொறுப்பா இருந்திருந்தா கூட, இந்தளவுக்கு மோசமாயிருக்காது.

சரி பண்ண முடியாத அளவுக்கு லேட் ஆயிடுச்சோ? தேவையில்லாத கவலையோ?

உங்க பீலிங்க்ஸையும் பதிவா போடுங்க! பதில் தெரிஞ்சா சொல்லுங்க!

பீலிங்க்ஸ் தொடரும்...