recent posts...

Friday, April 20, 2007

பளீர்னு அரஞ்சுட்டானேய்யா (One Bedroom flat)...

ஈமெயிலில் வந்தது:

ஹ்ம்.. இப்படியெல்லாம் ஆகக்கூடாது யாருக்கும் :(

நம்ம "எலே திரும்பி வருவியா மாட்டியா சர்வே பாத்து, வாக்கலன்னா வாக்கிடுங்க".

இனி கதைய படிங்க:

ONE BEDROOM FLAT... WRITTEN BY AN INDIAN SOFTWARE *ENGINEER *
*
As the dream of most parents I had acquired a degree in Software
Engineer and joined a company based in USA , the land of braves and
opportunity.
When I arrived in the USA , it was as if a dream had come true.

Here at last I was in the place where I want to be. I decided I would be
staying in this country for about Five years in which time I would have
earned enough money to settle down in India .

My father was a government not employee and after his retirement, the only
asset he could acquire was a decent one bedroom flat.

I wanted to do some thing more than him. I started feeling homesick and
lonely as the time passed. I used to call home and speak to my parents
every week using cheap international phone cards. Two years passed, two
years of Burgers at McDonald's and pizzas and discos and 2 years
watching the foreign exchange rate getting happy whenever the Rupee
value went down.

Finally I decided to get married. Told my parents that I have only 10
days of holidays and everything must be done within these 10 days. I got
my ticket booked in the cheapest flight. Was jubilant and was actually
enjoying hopping for gifts for all my friends back home. If I miss
anyone then there will be talks. After reaching home I spent home one
week going through all the photographs of girls and as the time was
getting shorter I was forced to select one candidate.

In-laws told me, to my surprise, that I would have to get married in
2-3
days, as I will not get anymore holidays. After the marriage, it was
time to return to USA , after giving some money to my parents and telling
the neighbors to look after them, we returned to USA .

My wife enjoyed this country for about two months and then she started
feeling lonely. The frequency of calling India increased to twice in a
week sometimes 3 times a week. Our savings started diminishing.
After two more
years we started to have kids. Two lovely kids, a boy and a girl, were
gifted to us by the almighty. Every time I spoke to my parents, they
asked me to come to India so that they can see their grand-children.

Every year I decide to go to India . But part work part monetary
conditions prevented it. Years went by and visiting India was a distant
dream. Then suddenly one day I got a message that my parents were
seriously sick. I tried but I couldn't get any holidays and thus could
not go to India . The next message I got was my parents had passed away
and as there was no one to do the last rights the society members had
done whatever they could. I was depressed. My parents had passed away
without seeing their grand children.

After couple more years passed away, much to my children's dislike and
my wife's joy we returned to India to settle down. I started to look for
a suitable property, but to my dismay my savings were short and the
property prices had gone up during all these years. I had to return to
the USA .

My wife refused to come back with me and my children refused to stay in
India. My 2 children and I returned to USA after promising my wife I
would be back for good after two years.

Time passed by, my daughter decided to get married to an American and my
son was happy living in USA . I decided that had enough and wound-up
every thing and returned to India . I had just enough money to buy a
decent 02 bedroom flat in a well-developed locality.

Now I am 60 years old and the only time I go out of the flat is for the
routine visit to the nearby temple. My faithful wife has also left me
and gone to the holy abode.

Sometimes I wondered was it worth all this? My father, even after
staying in India , had a house to his name and I too have the same
nothing more.
**
I lost my parents and children for just ONE EXTRA BEDROOM. **

Looking out from the window I see a lot of children dancing.
This damned cable TV has spoiled our new generation and these children
are losing their values and culture because of it. I get occasional
cards from my children asking I am alright. Well at least they remember
me.

Now perhaps after I die it will be the neighbors again who will be
performing my last rights, God Bless them. ** But the question still
remains 'was all this worth it?'
I am still searching for an answer................!!!!*

பி.கு: ஆயர்பாடி மாளிகையில் இராமனாதன், நானு, வல்லிசிம்ஹன் பாடினது இங்கே.

ஷைலஜா பாட்டுக்குப் பாட்டுல பாடின 'எண்ணப் பறவை' பாட்ட கேளுங்க. அடுத்ததா செந்தழல் ரவி பாடணும். பதிவர் சந்திப்பின் போது யாராவது, அவர 'த','தா','ஆ' ல ஒரு பாட்டு பாடி லைவ் ரெகார்டிங் பண்ணி அனுப்புங்க. டிமிக்கி குடுத்துக்கினே இருக்காரு. அடுத்தது நான் பாடணும்.

கடவுள் உள்ளமே கருணை வெள்ளமே பாட ஆள் கெடைக்கல. யாராவது முயற்ச்சி பண்ணுங்க.

எனக்கு பிடித்த படங்கள் வரிசைல உங்களுக்கு பிடிச்சதும் ஏத்துங்க.

.

2 comments:

மணிகண்டன் said...

நெஜமாவே பளீர்னு முகத்தில அறையற மாதிரி இருக்குங்க சர்வேசன். பகிர்ந்து கொண்டதற்கு நன்றி.

உண்மைய சொல்லனும்னா பணத்தை தேடி நாம எவ்வளவோ விஷயங்களை தொலைச்சிட்டு நிக்கறோம். அப்ப எதுக்கு இங்கே இருக்க திரும்பி போக வேண்டியது தானன்னு கேக்கறீங்களா? ஒரு வருஷம் இங்கே இருந்து சம்பாதிச்சுட்டு இந்தியாவுக்கு போயிடனும்னு திட்டத்தோட வந்த நெறைய பேருல நானும் ஒருத்தன் தான். அந்த திரும்பி போற வருஷம் எப்ப வரும்னு தான் தெரியலை. நம்ம வரவுக்கு ஏற்ப செலவும் அதிகமாகறது இதுக்கு ஒரு காரணம்னு நினைக்கிறேன். திரும்பி போக மனசு ஏங்கினாலும், பொருளாதார நிர்பந்தங்கள் நம்மளை கட்டிப் போட்டுடுது. ஒருவருஷம் பணம் சேர்த்து வீடு வாங்கிடனும்னு ப்ளான் போடுவோம். அந்த வருஷம் முடியறப்ப இருக்க வீட்டு விலைய பார்த்தா இன்னொரு வருஷம் சம்பாதிச்சா தான் வாங்க முடியும்கற மாதிரி ஆயிடும். இப்படியே கண்ணாமூச்சி ஆட்டம் தொடருது. சொந்தபந்தம் ஆசாபாசம் எல்லாம் ஒரு ரிலையன்ஸ் காலிங் கார்ட்ல முடிஞ்சு போயிடறது சோகமான விஷயம் தான்.

SurveySan said...

மணிகண்டன்,

//சொந்தபந்தம் ஆசாபாசம் எல்லாம் ஒரு ரிலையன்ஸ் காலிங் கார்ட்ல முடிஞ்சு போயிடறது சோகமான விஷயம் தான். //

மிகச் சரி. :)

இந்த ஆட்டத்துக்கு கூடிய விரைவில் முடிவு கட்டணும்.
சிலருக்கு, வெளிநாடுகளில் கிடைக்கும் சௌகர்ய வாழ்க்கை பிடிச்சதால இருப்பாங்க. அவங்க மேல தப்புல்ல.

ஆனால், என்னைப் போல் பலர், இந்த சௌகர்யத்துக்காக இங்க இருக்கரதுல்ல. எல்லாம் $ செய்யும் மாயை.
சென்னைப்பட்டினம் எவ்ளோ குப்பையா அழுக்கா வசதி குறைந்து இருந்தாலும், கூடிய விரைவில் திரும்பிப் போகத்தான் மனம் அலைபாயுது.

வாழ்க்கைல பாதி, இங்க அங்க அலஞ்சே போச்சு. மிச்ச மீதியாவது, சொந்த ஊர் மண் வாசனையோட கழியணும்.

பாப்போம். எல்லாம் அவன் செயல் :)