ஹிந்தி நஹீ மாலூம் ஹேய்...

பள்ளிக் காலங்களில், ஆங்கில வழிக் கல்வி கற்பித்த மெட்ரிக்குலேஷன் பள்ளியில் தான் அடியேனின் அறிவு தாகத்தை த்ணித்துக் கொள்ளும் பெரும்பணி நடந்தது.

ஐந்தாம் வகுப்பு வரை ஒரு 'சாதா' பள்ளியில் பயின்று வந்தேன். சுத்தி இருக்கும் பத்து என்ற பத்மநாபன், அண்ட்டு என்ற அனந்தசயனன், டில்லி என்ற டில்லிபாபு, குட்டி என்ற (அவன் நெஜப்பேரே மறந்து போச்சு) நண்பர் படையுடன், டயர் ஓட்டி, கில்லி கோலி ஆடி டரியல் பண்ணிய காலம் அது. மழைக்காலங்களில், தூண்டிலில் மண்புழு சொருகி, ஏரியில் வீசி கெண்டையும், குறவையும், கெலுத்தியும் பிடித்த காலம் அது.
எல்லாத்தையும் பொறுத்துக் கொண்ட நைனா, மீன் பிடிக்கும் படலம் ஆரம்பித்ததும், அப்துல் கலாம் ஆகவேண்டிய அருமைப் புத்திரன், இந்த அஜாடி கும்பலுடன் சேந்து வீணாப் போயிடுவானோன்னு பயந்துட்டாரு.
(அஜாடி கும்பலை அஜாடி வேலைக்கு இஸ்துக்கினு போறதே நாந்தான்னு அவருக்கு அப்பத் தெரியாத காலம் அது.)

நான் உருப்படணும்னா, மெட்ரிகுலேஷன் சேந்து மெத்தப் படிக்கும் மாணாக்கர்களுடன் சேந்தாதான் முடியும்னு முடிவு பண்ணி, 'நல்ல' ஸ்கூல்ல சேத்துவிட்டாரு.

அங்க படிச்சு, பெரிய லெவல்ல அறிவை வளத்துக்கிட்டு உலகமே மெச்சும்படி உயர்ந்ததெல்லாம் ஹிஸ்ட்டரி. இங்க வேணாம் அந்த டீட்டெயிலெல்லாம்.

ஆறாம் வகுப்பு முதல் நாளன்று, வகுப்பு ஆசிரியை வந்து, "children, you have the option to choose your second language. you can choose tamil or hindi. how many of you know hindi?"ன்னு கேட்டாங்க. என் பக்கத்து சீட்டு விஜய் ஆனந்த் (பெயர் மாற்றவில்லை. மச்சி, உன் பேரை நாரடிக்கறேன்னு அன்னிக்கு சொன்னதை இன்னிக்கு நிறைவேத்தறேன்) அதைக் கேட்டதும். "I No miss"னு கையத் தூக்கிட்டான்.
பாவம் பய, அவனும் நம்மள மாதிரி 'சாதா' ஸ்கூல்ல படிச்சு மீனெல்லாம் புடிச்சுட்டு, அவங்க அப்பா புண்ணியத்தில், 'நல்ல' ஸ்கூலுக்கு மாறிய கேட்டகிரி தான்.

இந்தி தெரியாதுங்கரத, 'I no miss, I no miss'னு கூப்பாடு போட்டதில் இருக்கும் சோகம் புரியாமல், ஆசிரியையும், 'I know'ன்னு கைதூக்கிய இதர ஸேட்டு பிள்ளைகளுடன், விஜய் ஆனந்தையும், "come children"ன்னு கடா வெட்ட கூட்டிக்கிட்டு போற மாதிரி, இந்தி வகுப்புக்கு கூட்டிக்கிட்டு போயி விட்டாங்க.
அதுவரை, Doordarshanல் 1:30 மணி செய்தியில் மட்டுமே இந்தி பரவலாய் பார்த்த விஜய் ஆனந்தும், முட்டி மோதி ஒரு வழியா இந்தி படிச்சு பாஸ் மார்க் வாங்கிட்டான். ஆனா, அவனுக்கு, இன்னி வரைக்கும், தன்னை மட்டும் ஏன் ஸேட்டு பசங்களோட விட்டுட்டு, மத்தவங்களையெல்லாம் டமில் படிக்க விட்டுட்டாங்கன்னு தெரியாமையே அப்பாவியா வளந்துட்டான்.

நானும் முட்டி மோதி, டமில் படிச்சு, திருக்குறள் கஷ்டப்பட்டு மக் அடிச்சு, குறுந்தொகை பெருந்தொகை, அகநானூறு, புறநானூறெல்லாம் பிட் அடிச்சு, டமிலை கரைச்சு குடிச்சு கரையேறிட்டேன்.
எனக்குத் தெரிஞ்ச இந்தியெல்லாம், சூப்பர் ஹிட் முக்காப்லா பாத்து வந்ததுதான். விஜய் ஆனந்த், "ஏக் தோ தீன்"னு கத்தி மனப்பாடம் செய்யும்போதும் அரசல் புரசலாய் என் காதில் விழும்.
அதைத் தவிர, கேய்ஸி ஹேய், அச்சா ஹேய், கியா ஹுவா, நஹி, பஹுத், நாம் கியாஹே, இந்த மாதிரி தோடா தோடாதான் தெரியும்.

அந்த தோடா தோடா வச்சுக்கிட்டே, பம்பாயில் ஒரு மாசமும், டில்லியில் ஒரு மாசமும், சமாளிச்சு மூச்சுத் திணறியதெல்லாம் நடந்தது.

அப்பேர்பட்ட எனக்கு, அமெரிக்கா வந்ததும், இந்தித் தொல்லை அதிகமாகியது. அப்பெல்லாம், பொட்டிய தூக்கிக்கிட்டு வாராவாரம் ஊரு விட்டு ஊரு போகும் வேலை. அலுவலகங்களும், பணத்தை தண்ணியா வாரி இறைச்ச காலம் (2001ன் ஆரம்பம்). NewYorkலும் மற்ற அநேகம் நகரங்களிலும், டாக்ஸி ஓட்டரது முக்கால்வாசி சர்தார் சிங்க்கும், பாக்கிஸ்தான் காரனுமாத்தான் இருப்பான். ஏர்போர்ட்டிலிருந்து வெளியில் வந்ததும், வரிசையில் நிற்கும் taxiல் ஏறி அமர்ந்ததும், "क्या बाथा हे साब. केसी हो? सामान निक्कालो?"னு சர சர சரன்னு இந்தியில் எதையாவது வாய்ல வந்ததை பேச ஆரம்பிச்சுடுவான். நான் அரை தூக்கத்துல, "ஹம் ஹிந்தி நஹீ மாலூம்"னு சொன்னதும், கொசுவைப் பாக்கர மாதிரி பாத்துக்கிட்டு, "தும் மத்ராஸி?"ன்னு கேட்டுட்டு ஒரு கேவல லுக் விட்டுட்டு, கப் சிப்னு ஆயிடுவான்.
99.99% taxi பிடிக்கும்போது, இந்த கொசுப்படலம் தொடரும்.

இந்தி தெரியலன்னா தெய்வகுத்தம் செஞ்ச மாதிரி பாக்கராங்க. எனக்கே, இப்பெல்லாம், அடடா இந்தி படிச்சிருக்கலாமேன்னு தோணும், பழைய இந்தி பாடல்களை கேட்கும்போதெல்லாம். என்னமா வரிகள் எழுதியிருக்கானுவ? அற்புதம்.

taxi காரனாவது, 'ஹிந்தி நஹி மாலூமை' மதிச்சு, பேச்சைக் கொறைச்சிடறான். ஆனா, இந்த அலுவலகத்தில் இருக்கும் சில வடநாட்டு சகாக்களின் கொடுமைதான் தாங்க முடியல்ல.
எப்பப் பாத்தாலும், இந்தியில், "सरियाना कड़ी इल्ला इन्ध मीटिंग? इन्तहा कम्पनी उरुप्पदाधू"ன்னு ஆரம்பிச்சிடுவானுவ. நானும், "ஹிஹி. i can understand a bit of hindi, but not very well"னு ஆயிரம் தபா சொல்லிட்டேன். வுடாம, இந்தியிலேயே வாட்டி எடுக்கறாங்க.
இப்பெல்லாம் "இந்தி நஹீ மாலூம்" சொல்றதை விட்டுட்டேன். அவங்க பேசும் தொனியை வச்சுக்கிட்டு, சீரியஸ் மேட்டர் சொல்றாங்களா, சிரிப்பு மேட்டரான்னு கிரஹிச்சு, அதுக்கேத்த மாதிரி, "Ya Ya"ன்னு தலைய ஆட்டி வெக்கறேன்.

இந்த இந்திக்காரனுவ தொல்லை ஒருபக்கம் இப்படி இருக்கும்போது, புதுசா, ஒரு தெலுங்குகாரன் வந்திருக்கான். அவனும் எப்பப்பாத்தாலும், காதோரம் வந்து, "ఎందోరు మగాను బావులు అన్తేరిక్కి వంథానము"ன்னு நச்சறான்.

நேக்கு, ஹிந்தி நஹி மாலூம் & தெலுகு தெல்லேதுராஆஆஆஆஆ கொலுட்டி டொங்கணக் கொடுக்கா!