பனி விழும் இரவில்...

குளிரத் துவங்கி சில வாரங்களாகி விட்டது. சென்னையில் வாழ்ந்து பழகிய எனக்கு கலிபோர்னியா குளிறும் எரிச்சலான விஷயம்தான்.

இந்த மாதிரி ரம்யமான ராத்திரிகள் விதிவிலக்கு.

It was  foggy and lovely tonight.

மயக்கம் என்ன - திரைப் பார்வை

ஆயிரத்தில் ஒருவன் பாத்துட்டு செல்வராகவன் மேல் அதற்கு முன் இருந்த ஒரு எதிர்பார்ப்பு புஸ்வாணமாய் போயிருந்தது.
அதற்கு முந்தைய படங்கள் தரமானதாயும் வித்யாசமானதாயும் இருந்திருந்தாலும் ஒரு SelvaRagavan'ism கலந்து ஆங்காங்கே முகம் சுளிக்க வைக்கும் பி-க்ரேட் ரகமான காட்சியமைப்புகளுடன் இருந்திருக்கிறது.

"மயக்கம் என்ன", ட்ரெயிலர், போஸ்ட்டர் படங்கள், இசை எல்லாம் கேட்டதும், பாத்துடலாமேன்னு ஒரு சபலம் வந்து தியேட்டருக்கு போயி பாத்துட்டும் வந்தாச்சு.

பெரிய எதிர்பார்ப்பு இல்லாம ஒரு படத்துக்கு போறதும் ஒரு விதத்தில் நல்லதுதான். படம் போரடிக்காம ஒரு மாதிரி சீராத்தான் போச்சு.
இதிலும், சில பி-கிரேட் SelvaRagavani'sm நுழைத்திருந்தாலும் அவ்வளவு பச்சையாகத் தெரியாமல், லைட்டான காட்சியமைப்புடன் கொண்டு செல்வதால், வளைந்து நெளியாமல் பார்க்க முடிகிறது.

தனுஷ் ஒரு wild life photographer ஆகணும்னு ஆசைப்படும் இளைஞராம். அவரைச் சுற்றி திக் ஃப்ரெண்ட்ஸ் கொஞ்சம் பேர். தனுஷின் நெருங்கிய நண்பரின் கேர்ள் ஃப்ரெண்டாக 'ரிச்சா'ன்னு ஒரு நடிகை.  கதாநாயகி இவிகதான்.அழகா இருக்காங்க சில ஃப்ரேம்களில். ஆனால், படம் முழுக்க 'உம்'னு வரும் கதாபாத்திரம் என்பதால், 'உம்'முனு மொறச்சு மொறச்சு அழகு மறஞ்சுடுது.

இடைவேளை வரை தனுஷுக்கும், ரிச்சாவுக்கும் இடையேயான ஊடல் காட்சிகளுடன் சுவாரஸ்யமாக பயணித்தது. காதலர் தினத்தன்று தன் காதலி ரிச்சாவை, தனுஷுடன் ஆடவைத்துப் பார்ர்க்க ஆசைப்படும் சரக்கடித்த நண்பர் செய்வது, வழக்கமான ஒட்டாத அருவருப்பு என்றாலும், தியேட்டர் ஜனம், அதை காமெடியாய் ரசித்தது. 'செல்வராகவன் பாணி'ன்னு ஒரு முன்முடிவோட தியேட்டருக்கு வரவங்க, இதையெல்லாம் லைட்டா எடுத்துக்க ஆரம்பிச்சுட்டாங்க. ஒருவிதத்தில் செல்வராகவனுக்கு இது ப்ளஸ் பாயிண்ட்டு தான்.

அடடா, இன்னொரு காதல் கதையான்னு, சப்பு கொட்டர நேரத்துல, சடால்னு ட்ராக் மாறி, தன் புகைப்படக் காரர் ஆகணுங்கர லட்சியக் கனவை தனுஷ் அடையராரா இல்லையான்னு வேறு களத்துக்கு தாவி, படம் பார்கும்படி அமைகிறது.

ஒரு காட்சியில், தனுஷ் தெருவோரத்தில் இருக்கும் பாட்டியை படம் எடுக்க ஆசைப்பட்டு அவரிடம் அனுமதி பெறுவார். அந்தக் காட்சியில், தனுஷ் பார்க்கும் கோணத்தில் கேமராவைக் காட்டும்போது, பாட்டிக்கு அழகான ஃபோட்டோ ஷாப் லைட்டிங் செய்து புகைப்படக் காரனின் கண்ணோட்டத்தில் காண்பித்திருந்தது அழகு.
படம் முழுக்க, இயற்கை காட்சிகளும், மற்ற காட்சிகளும், நன்றாய் படம் பிடிக்கப்ப் பட்டிருந்தது. ஆனா,  காட்டிலும், மலையிலும், ஆர்ட்டிக்கிலும், இவரு படம் பிடிப்பது, திருமண கிராஃபிக் கணக்கா, சப்புனு இருந்தது.

தனுஷ் எடுத்த புகைப்படத்தை தன் படமென விற்கும், காப்பிரைட்டை மதிக்காத ஒரு சாதா வில்லன்.
படத்தில் வரும் சில wild-life காட்சிகளின் ஒரிஜினல் காப்பிரைட் யாருதுன்னு தெரியல்ல. வெட்டி ஒட்டரதுக்கு பர்மிஷன் ம.எ குழு   வாங்கியிருப்பாங்களோ?

தனுஷின் நடிப்பும், ரிச்சாவின் நடிப்பும் பிரமாதம். நண்பர் கூட்டமும் அசத்திட்டாங்க நடிப்பில்.
இசை, தீம் மீஜிக் நெறைய தடவ போட்டுக்கிட்டே இருந்ததால், மனப்பாடம் ஆயிடுச்சு. ஆனா, அலுப்பும் தட்டிடுச்சு. பல காட்சிகளில், அமைதியை இசையாக்கியது, காட்சிக்கு உதவியிருந்தது.
காதல் என் காதல், அமக்களமாய் இருந்தது. ஆனா, கிராமியப் பாடல்னு சொல்லி காட்சியமைப்பு ஒட்டலை. ஆனால், அதையும் தியேட்டர் மக்கள் சிரிச்சுக்கிட்டே ரசிக்க ஆரம்பிச்சிடறாங்க. (செல்வராகவனிஸம், ஒரு ட்ரெண்டாக உருவாகிடுச்சு).

சண்டையில்லாமல் ஒரு படத்தை எடுத்தாலே, படத்துக்கு  ஒரு subtlety (மென்மை) தானாய் வந்துடுது.  அப்படிப்பட்ட படம், நடு நடுவே கொஞ்சம் இழுவையாய் இழுத்தாலும், ஆர அமர்ந்து ஒக்காந்து ரசிக்கும் படியாகவே அமைகிறது.

மயக்கம் என்ன - 2 1/2 மணி நேரத்துக்கு, நல்ல பொழுது போக்கு. ரொம்ப  எதிர்பாக்காம போங்க. அங்கங்க அலுப்பு தட்டினாலும், டைம் பாஸாகும்.
செல்வராகவன் இன்னும் தத்துனூண்டு மெனக்கட்டு, எடிட்டிங்கிலும், சில இழுவைக் காட்சிகளுக்கு பதிலாய், நச்சுனு ரெண்டு மூணு சீனும் சேர்த்திருந்தா பிரமாதாய் வந்திருக்க வேண்டிய படம். கிராஃபிக்ஸ் காட்சிகள் சீப் பட்ஜெட்டில் எடுத்தது போலிருந்தது.

இந்த மாதிரி subtlety கொண்ட படம் எடுத்தால், பல குறைகளையும் மன்னிச்சு படத்தை மக்கள்ஸ் ஓட்டிடுவாங்க்ய.

மிலே சுர் வீடியோ - ஷூட்டிங் கதை

"மிலே சுர் மேரா துமாரா" படமாக்கலாம்னு, ஒரு ஈ-மடலை,  கொம்பேனியின் சக ஆணி பிடுங்கும் தொழிலாளிகளுக்கு அனுப்பியதும், பலரும் உள்ளேன் ஐயா சொன்னாங்க. வேறு பல கொம்பேனியினர் (yahoo, intel,..) இந்த வீடியோவை ஏற்கனவே எடுத்து இருந்ததால், அதை விட சிறப்பாய் எடுக்கணும்னு பலரும் கருத்ஸை அள்ளி வீசிட்டாங்க.

ஏதோ ஒரு உத்வேகத்தில் இப்படி கிண்டி விட்டது, பலரின் அதீக ஆர்வத்தை பார்த்ததும், வீடியோ நன்றாய் இயக்கி  வெளியிடணும் என்ற பயம் தொத்திக் கொண்டது.

அதை விட பெரிய பயம், இப்படி குறும்படமெல்லாம் இயக்கிய அனுபவம் துளி கூட இல்லாமல் இருந்தது. எவ்வளவோ பண்ணிட்டோம், இத்த பண்ண மாட்டோமா என்ற தார்மீக மந்திரம் மட்டுமே மனதளவில் உதவியது.

கோதால எறங்கலாம், யாரெல்லாம் என்னவெல்லாம் வேலை செய்ய ஆசப்படறீங்கன்னு அடுத்து காஸ்ட்டிங் வேலையை முடக்கினேன். குறிப்பாக, நல்ல கேமரா யார் கிட்ட இருக்கு, நடிக்க யாருக்கு ஆசை, அப்படி இப்படின்னு.

டீமில், ஒரு காமிராமேன், உதவி இயக்குனர்கள் சிலர் உருவானதும், திட்டமிடலை துவங்கினோம்.  மிலே சுர், சீரியஸான பாட்டு, அதை அப்படியே அட்சரம் பிசகாமல் சீரியஸாவே எடுக்கணும்னு ஆசைப்பட்டேன். சிலர், கொஞ்சம் வித்யாசமா காமெடி கலந்து எடுத்தா நல்லாருக்குமேன்னு சொன்னாங்க. சிலர், ரீமிக்ஸ் மாதிரி நம்மளே பாடி, அதை படமாக்கலாம்னு சொன்னாங்க.
தேச பக்தி பாடல் மாதிரி இருக்கு, அதை வச்சு காமெடி கீமெடி வேணாம்னு, சீரியஸ் சப்ஜெக்ட்டாவே இருக்கட்டும். ஒரிஜினலின் சாயலில், அப்படியே எடுத்து, அதுக்கு ஒரு மரியாதை செலுத்தும்படி இருக்கணும்னு சொல்லிட்டேன்.

ஸ்க்ரீன் ப்ளே எழுத ஆரம்பிச்சேன். ஒவ்வொரு சீனிலும், எம்புட்டு பேரு வேணும், எந்த சீனை எந்த லொகேஷனில் எடுக்கலாம்னு எழுத ஆரம்பிச்சேன்.  பாடலின் கடைசி நிமிடம் கோரஸை ப்ரமாண்டமா எடுத்தா நல்லா இருக்கும்னு ஒரு தோணல். அதுக்கு நூறு இருநூறு பேராவது வேணும். ஆரம்பத்தில், உள்ளேன் ஐயா சொன்னவங்க பலரும், நடிக்க கூப்பிட்டதும், ஒரு தயக்கத்திலையே இருந்தாங்க. இவன நமபி வந்தா நம்ம பேரக் கெடுத்துடுவானோ என்ற தயக்கமாய் இருக்கலாம். இந்த நிலையில் இருநூறு பேரெல்லாம் தேத்தறது கஷ்டமாச்சேன்னு தோணிச்சு.

ஜூன் மாத மத்தியில் இந்த நிகழ்வு. ஆகஸ்ட் 15 ரிலீஸ் பண்ணனும் என்பது திட்டமாய் இருந்தது.
ஜூன் மாதம் ஷூட்டிங் முடிச்சா, ஜுலையில் எடிட்டிங் எல்லாம் முடிச்சு, ஆகஸ்ட்டில் ரிலீஸ் செய்ய சரியா இருக்கும்னு நம்பிக்கை.

கிட்டத்தட்ட எல்லா சீனுக்கும் யார் யார் நடிப்பாங்கன்னு முடிவு பண்ணியாச்சு, அந்த கோரஸ் நூறு பேரைத் தவிர. கொம்பேனியின் பெரிய தலைகளும், இதில் இருக்கும் ஆர்வத்தைப் பார்த்து, ஸ்பான்ஸர் பண்றோம், எம்புட்டு ஆகும்னு கேட்டாங்க. எனக்கு இதன் முடிவு எப்படி வரும்னு தெரியாத பட்சத்தில் காசை வாங்க தயக்கமாய் இருந்தது. அப்பாலிக்கா சொல்றேன்னு தட்டிக் கழிச்சுட்டேன்.

ரெண்டு மூணு நாளாய் தூக்கமே இல்லை. ஒரு திகில். எப்படிடா இதை எடுத்து முடிக்கரதுன்னு. ஜோக்கராயிடுவோம்னு ஒரு திகில்.

ஒரு சுபயோக சுபதினத்தில், திடீர்னு ஒரு ப்ளான் உதிச்சுது. குட்டியா ஒரு ட்ரெயிலரை முதலில் ஏற்பாடு பண்ணி அதை உடனே ரிலீஸ் பண்ணிட்டா, நமக்கும் தொழில் கத்துக்கிட்ட மாதிரி இருக்கும், மத்தவங்களுக்கும் ஒரு நம்மேல் ஒரு நம்பிக்கையைக் கொடுக்கும்னு தோணிச்சு. அதைத் தவிர, அதைக் காமிச்சு, அந்த கடைசிக் காட்சிக்கு நூறு இருநூறு பேரை தேற்றவும் உதவும். மிக முக்கியமாய், அகஸ்மாத் நல்லா வந்துச்சுன்னா, இதைக் காட்டி கொஞ்சம் $களை கொம்பேனியிடம் இருந்து பிடுங்கி ஜூப்பர் காமெரா, க்ரேன், லைட்டிங், செட்டப் எல்லாம் வாடகைக்கு வாங்கி ஜமாய்க்க்லாம்னும் தோணிச்சு.

ட்ரெயிலர் எடுக்கணும்னு தோன்றியதும், அடுத்த நொடி மண்டையில் உதித்த விஷயம், காமெடி கலந்து எடுக்கணும்னு. அதுவும், மிலிட்டரி ஸ்டைலில், Full Metal Jacket என்ற படத்தில் வரும் ஒரு காட்சியின் தாக்கத்தில் எடுக்கணும்னும் ஐடியா உதிச்சது. நம்புனா நம்புங்க, ட்ரெயிலர் இப்படித்தான் எடுக்கணும்னு, கிட்டத்தட்ட அஞ்சு நிமிஷத்துல ஸ்க்ரீன்ப்ளே மண்டையில் ரெடியாயிடுச்சு. அடுத்து, யாரை நடிக்க வைக்கலாம்னு யோசிக்கும்போது, உடன் வேலை செய்யும் நெருங்கிய சகாக்களை வச்சுப் பண்ணலாம், அப்பத்தான் வேலை வாங்குவது சுலபமாய் இருக்கும்னு முடிவு பண்ணி, எடுக்கரது எடுக்கறோம், நம்மூராளுகள மட்டும் சேக்காம, ஊருக்கு ஒருத்தரா இருக்கட்டும், ஒரு ஜப்பானியர், ஒரு கொரியர், ஒரு ஆப்ரிக்கர், ஒரு அமெரிக்கர், ஒரு மெக்ஸிக்கனு, ஒரு இந்தியர், ஒரு பாக்கிஸ்தானியர் என ஒரு கலவையாக நடிகர்களை தேர்வு செய்தேன்.

நம்ம GoodNewsIndia.com DVSridhar அடிக்கடி எழுதர விஷயம், 
"when you sincerely undertake something worthwhile, you will receive all the assistance you need"

இது மிக மிக மிக உண்மையான ஒரு வாக்கியம். மிலே சுர் விஷ்யத்தில், எனக்கு ஒவ்வொரு கட்டத்திலும், பலப் பல முறை பலப் பல ரீதியில் உணர்த்திய விஷயம். 

ட்ரெயிலரலில் நடிக்க கேட்டதும் நம்ம international சகாக்கள் உடனே சரின்னு சொல்லிட்டாங்க. அன்னிக்கு ராத்திரியே ஸ்க்ரீன் ப்ளே கட கடன்னு எழுதி, அதுக்கு அடுத்த நாள் lunch-breakல் ஒரு மணி நேரத்தில் ட்ரெயிலரை எடுத்து முடிக்க ஆயத்தமானோம். அன்று இரவே சூட்டோடு சூடாக எழுதிய ஸ்க்ரீன் ப்ளே இதுதான்..

Scene#	Script
Scene1	Door sign reads 'Mile Sur -  Audition'. (shoot for 10 seconds)
Scene2	Camera positioned 10 ft away from lake mead door, mounted on the trolley.
Scene3	Actors open the door and come out and walk like mafia dudes. Param S is in the middle of the gang. Trolly pulled back. Actors walk until the foozball table.
Scene4	Actors stand in front of the 'juniper theme' wall in a military posture. (BK on the far left, Neil in the far right, Han & Scott next to each other) Param S stands facing the troup.
Scene5	Camera in front of param. Param says "are you ready boys?"
Scene6	Camera  positioned in front of the troup. Everyone says "Sir, Yes Sir"
Scene7	camera focuses on Param. Says, "Rob, what are we here for?"
Scene8	close up on Rob. "To make a music video Sir"
Scene9	camera on Param. "What type of music?"
Scene10	close up on Qasim. "it’s a bollywood song Mile Sur" Sir.
Scene11	...

அடுத்த நாள் மதிய இடைவேளையில், வீடியோ காமெராவுடன் இருவரும், உதவி இயக்குனர், மற்ற உதவியாளர்கள் என கிட்டத்தட்ட பத்து பேர் குழுவில் இருக்க, நடிகர்கள் எட்டு பேருடன் களத்தில் இறங்கினோம்.
முதல் காட்சியாக, ஒரு கதவை படார்னு தொறந்து நடிகர்கள் எட்டு பேரும் 'பாட்ஷா' கணக்கா நடந்து வரும் காட்சி படமாக்கினோம்.
ட்ராலி எல்லாம் வாங்க நேரம் இல்லாததால், கான்ஃபரன்ஸ் ரூம் சக்கர மேசையின் மேல் ட்ரைபாடை வைத்து, என் 'start camera action''க்கு, மூணு பேர் அதைத் தள்ள நடிக கோஷ்டி கதவை உடைத்து வெளியே வர, அமக்களமாய் பதிவாகியது அந்தக் காட்சி.

மற்ற காட்சியமைப்பில், ஒரு பக்க நடிகர்களின் டயலாக்கை முதலிலும், எதிர் பக்கத்தில் நின்ற மேஜரின் டயலாக்கை அன்று மாலையும் படமாக்கி, கடைசியில் வெட்டி ஒட்டி ட்ரெயிலரை ஒருவழியாக முடித்தோம். மொத்தமாய் இரண்டு மணி நேர ஷூட்டிங்கும், கிட்டத்தட்ட இருபது மணிநேரம் எடிட்டிங் நேரமும் செலவானது.

 ட்ரெயிலர் செய்து முடித்ததும்,  இந்த முயற்சியின் மேல் எனக்கு இருந்த நம்பிக்கை தாறுமாறாய் உயர்ந்தது. மற்றவர்களுக்கும் பேர் டாமேஜ் ஆகாம ஃபைனல் வீடியோவை எடுத்து முடிக்க முடியும்னு நம்பிக்கை வந்தது. மிக முக்கியமாய் நடிக்கலாமா வேணாமான்னு யோசிச்சவங்களெல்லாம், எனக்கு ஒரு சீன் வேணும்னு போட்டா போட்டி போட ஆரம்பிச்சுட்டாங்க.

கொம்பேனி பெரியதலைகளும், ரொம்பவே ஆச்சரியப்பட்டுப் போயிட்டாங்க. ஸ்பான்ஸர் பண்ணலாம்னு யோசிக்க ஆரம்பிச்சுட்டாங்க. ஃபைனல் வீடியோவில், இப்படி கருத்ஸை சொல்லலாமே அப்படிச்  சொல்லலாமேன்னு பலப் பல ஐடியாஸும் விட்டு வீசினாங்க எல்லாரும்.

ட்ரெயிலர் எடுத்தப்பரம், அந்த காமெடி தந்த ஈர்ப்பில், ஃபைனலிலும் ஒரு காமெடி இழைய விடணும்னு முடிவு செய்தோம்.
அதைத் தவிர, இந்தியத் தன்மை மட்டுமில்லாது, international கலவை வேண்டும் என்றும் முடிவு செய்து, Chinese, English, Spanishலும், மிலே சுர் மேரா துமாரா வரிகளுக்கு பாடல் பாடி இடையில் செறுக வேண்டும் என்றும் ஐடியா இருந்தது.

ஓவரா இழுத்துட்டேன், முடிவுரையை அடுத்த பதிவில் காண்போம்.

ட்ரெயிலர் இதுதான். கடைசி சில நொடிகளில், ட்ரெயிலர், 'making' இருக்கு பாருங்க. ஆரம்ப கட்ட ஷூட்டிங்கின் சில படங்களும் இதில் செறுகி, க்ளைமாக்ஸுக்கு வேண்டிய நூறு பேரை இஸ்க்க ட்ரெயிலரை பறப்பினோம்.



இதுவரை பொறுமையுடன் படித்த அன்பு உள்ளங்களுக்கு நன்றீஸ்.

இதை கவனத்தில் வையுங்கள்.
"when you sincerely undertake something worthwhile, you will receive all the assistance you need"

Happy Thanks Giving weekend!

Thanks for all the support over the past years.
I discovered some of my extra-curricular 'talent' through blog writing. so, thanks to you, you and you :)

final video:

மிலே சுர் - என் இயக்கத்தில் உருவான கதை

வளந்து பெரியவனானதும் உனக்கு இன்னாவா ஆகணும்னு, பள்ளிக் கல்லூரிக் காலங்களில் கேட்கும்போது, 'ஙே'ன்னு முழிக்கத்தான் தெரியும். எதிர்காலத்தை பற்றிய பெரிய தீர்க தரிசனமோ, திட்டமிடலோ சுத்தமா இருந்ததில்லை எனக்கு, இன்று வரை.
ஆத்துத் தண்ணீல அடிச்சுக்கிட்டு போற காஞ்ச மட்டை கணக்கா, வாழ்க்கை ஓடுது.

என்னதான் நல்ல வேலை, கிம்பளம் இல்லா நல்ல சம்பளம்னு திருப்திகரமா வாழ்க்கை ஓடினாலும், ஒரு ஓரத்தில் லேசா ஒரு அசரீரீ சௌண்டு விட்டுக்கிட்டே இருக்கும். "இன்னாடா வேலை இது? நீ புடுங்க்கர ஆணி உன்னை விட நேக்கா புடுங்க ஆயிரம் பய இருக்கான். நீ என்னாத்த சாதிக்கப் போர புச்சா?"ன்னு.

ஆசை ஒண்ணும் பெருசா இருந்ததில்லை இதுவரைக்கும். ஒரே ஒரு சபலம், பாப்புலர் (நல்ல விதத்தில்) ஆகணுங்கரது.
ஆணி பிடுங்கவதைத் தவிர வேற எந்த  வேலையும் செய்யத் தெரியாது.
மத்த விஷயங்களில் எல்லாம் கால் வேக்காடு. ஃபோட்டோகிராஃப்பி,  பதிவு எழுதுவது, கிட்டார் மீட்டுதல் என எல்லாத்துலையும் கால் வச்சாலும் எதுவும் ஒழுங்கா வரலை.

ஒரு நாள், "என்னதான் சாதிக்கப் போறோம் வாழ்க்கைல'ன்னு ரொம்பவே டீப்பா திங்க் பண்ணிக்கிட்டு இருந்தப்போ, இங்கே அருகாமையில் உள்ள ஒரு கல்லூரியில், ஒரு வகுப்பு நடக்கப் போவது தெரிய வந்தது. "what were you born to do?". இது தான் தலைப்பு. வெறும் $50 தான் ஃபீஸு.
எவ்ளவோ பண்ணிட்டோம், இதையும் போய் பாத்துட்டு வரலாமேன்னு, சுபயோக சுபதினத்தில் அந்த வகுப்புக்குப் போனேன்.

போனா, என்னைய மாதிரியே இன்னும் இருபது பேர் அங்க வந்திருந்தாங்க. எனக்கு இந்த வகுப்பில் பெரிய நம்பிக்கை இருக்கவில்லை. $50க்கு வேற என்னா எதிர்பாக்கரது?

வந்திருந்த எல்லாரும் நல்ல வேலையில் பெரிய பதவியில் இருக்கரவங்க. எல்லாருக்கும் காமனான விஷயம், நல்ல வேலையில் இருக்கோம், ஆனா, மனசுக்கு முழுத் திருப்தி இருக்கரமாதிரி தெரியலையேங்கரதுதான்.

ரொம்ப நீட்டி முழக்காம விஷயத்துக்கு வரேன்.

எல்லார் கிட்டையும் கொஞ்ச நேரம் பேசிட்டு ஆசிரியர் என்ன சொன்னாருன்னா, நம்ம எல்லாருமே இந்த பூமியில் வந்திருக்கரது, ஏதோ ஒரு முக்கிய வேலையை செய்யரதுக்குத்தான். அந்த வேலையை செய்யாம வேற என்ன செஞ்சாலும், முழுத் திருப்தி வராது.

கொஞ்சம் கவனம் செலுத்தி, நமக்கான வேலை எதுன்னு கண்டுக்கிட்டு அதை செஞ்சா, முழுச் சந்தோஷம் மட்டும் கிட்டாமல், மகத்தான் வெற்றியும் சுலபமாய் கிட்டும்னு சொன்னாரு.  ஞாயமாத்தான் பட்டுது.

அப்பரம் கொஞ்ச நேரம் முப்பது நாப்பது கேள்விகளுக்கு ப்தில் எல்லாம் எழுதிட்டு, எல்லார் கிட்டையும் பேசிட்டு, ஆளாளுக்கு அவங்க அவங்களுக்கு 'விதிக்கப்ப்பட்ட' வேலை எதுன்னு ஆராஞ்சு சொன்னாரு.

ஒருத்தரை நாவல் எழுதச் சொன்னாரு, இன்னொருத்தர்ரை டீச்சர் ஆகச் சொன்னாரு, இன்னொருத்தரை உணவகம் ஆரம்பிக்கச் சொன்னாரு, இன்னொருத்தர்ரை இப்ப செய்யர வேலையே கண்டின்யூ பண்ணுங்கன்னு சொன்னாரு.

வகுப்பு முடிஞ்சு வெளீல வரும்போது, எல்லாரும், திருப்தி கரமாவே இருந்தாங்க. பெரிய ராணுவ ரகசியம் இல்லை, எல்லார்கிட்டையும், அவங்க இப்ப செய்யர வேலையைத் தவிர, மத்த என்னென்ன வேலை செய்யும்போது அவர்களின் திருப்தியும் சந்தோஷமும் கிடைக்குதுன்னு பாத்துட்டு, கூட்டிக் கழிச்சு இவரு, 'this is what you were born to do'ன்னு அடிச்சு சொல்லிட்டாரு.

எல்லாருக்கும் சொன்னது சரி, எனக்கு என்னா சொன்னாருன்னுதான கேக்கறீங்க? சொல்றேன்.

ஆணி புடுங்கரதில் பெரிய நாட்டமில்லைன்னு சொல்லிட்டேன்.
வேற என்ன புடிக்குதுன்னாரு.
படம் புடிக்கரதெல்லாம் புடிக்கும்னேன்.
வேற என்ன புடிக்குதுன்னாரு. எதைப் பண்ணா, ஒரு 'பெருமிதம்' உள்ளுக்குள்ள வருதுன்னாரு. டீப்பா கண்ணை மூடிக்கிட்டு திங்க் பண்ணிச் சொல்லுன்னாரு.
ரொம்ப ஆர அமர யோசிசசா, சமீப காலத்தில்,  'பெட்டிஷன் பெரியநாயகி' கணக்கா, நம்மால முடிஞ்ச 'லஞ்ச லாவண்யக்' கேடுகளை நம்மால் முடிந்த அளவில் எதிர்த்து நின்று "ஏன்"னு கேள்வி கேட்டு, அதற்காக நாயாய் அலைந்து திரிந்து சின்ன சின்ன வெற்றிகள் கிடைப்பது, ரொம்பவே பிடித்திருந்ததுன்னு சொன்னேன்.

ரொம்பவே பிரகாசமாயிட்டாரு அவரு. there you go. நீ உன்னோட புகைப்படம் புடிக்கர ஆர்வத்தையும், சமூக முன்னேற்றத்துக்கான உழைப்பயும் இணைத்து ஏதாவது செய்யணும். You should become a documentary film makerனு அடிச்சு வுட்டாரு.

பத்த வச்சுட்டியே பரட்டைன்னு, உள்ளூர தோன்றினாலும், எனக்கும் அப்படி ஒரு வேலை செஞ்சா திருப்திகரமாவே இருக்கும் தோணிச்சு. ஆனா, அதெல்லாம் ப்ராக்டிக்கலாம் வேலைக்கு ஆகுமான்னு,  யோசிச்சு அப்படியே ஆறப் போட்டுட்டேன்.

DSLR இருக்கு, எதையாவது க்ளிக்கி, Gimpப்ல் தூக்கிப் போட்டா அதுவே படத்தை தேத்திக் கொடுத்துடுது. டாக்குமெண்ட்டரி எல்லாம் எடுப்பதை பத்தி ஐடியாவே இல்லை. அது அவ்ளோ சுலபமான்னு தெரியாம, ஒரு சில வாரங்களில் routine வேலைகளில் மூழகி, 'what was I born to do''வை சுத்தமா மறந்துட்டேன். ரெண்டு மூணு வருஷத்துக்கு அப்பாலிக்கா, ஒரு சுபயோக சுபதினத்தில்,  ஆணிகள் இல்லாத அந்த நன்னாளில், எங்க அலுவலகத்தின் சகபாடிகளுக்கு ஒரு மடல் அனுப்பினேன். (கிட்டத்தட்ட ஒரு  ரெண்டாயிரம், மூணாயிரம் பேராவது இருப்பாங்க).

"guys, lets make a lip-sync video song of the Mile Sur Mera Tumhara""ன்னு.

மிலே சுர் மேரா துமாரா, தூர்தர்ஷனில் போட்டு போட்டு நம் மண்டியில் ஏற்றிய பாடல். தேச ஒருமைப் பாட்டுக்கு, இதை விட சிறந்த பாட்டு இவ்ளோ சிம்பிளான வடிவில் இன்று வரை வந்ததில்லை.
இந்தப் பாடலை எடுப்பதால், 'கொம்பேனி ஒருமைப்பாட்டுக்கும்' நல்லது, நமக்கும் தொழில் கத்துக்கிட்ட மாதிரி இருக்கும்னு ஐடியா பண்ணி இந்த மடல்.

மடல் அனுப்பும்போது பெரிய எதிர்பார்ப்பு இல்லை. எந்தப் பயலும் பதில் அனுப்ப மாட்டான்னு நெனச்சேன். ஆனா, அடுத்த ஐந்து நிமிடத்தில் ஐம்பதுக்கும் மேற்பட்ட மடல்கள் வந்து குவிந்தன. 'yes, great idea. lets do it'', அது இதுன்னு எல்லாரும் ஜோதியில் ஐக்கியமாக ரெடியா இருந்தாங்க.

சிலர், நான் காமிரா வேலைய பாத்துக்கறேன், நான் எடிட்டிங்க் பாத்துக்கறேன், அது இதுன்னு ஆர்வமா களம் இறங்கிட்டாங்க. இன்னும் சிலர், "என்ன வேலை இருந்தாலும் சொல்லு, நான் ஹெல்ப் பண்றேன்'னு கோதால குதிச்சுட்டாங்க.

அன்னைக்கு முழுசா, கொஞ்சம் திகிலாவே இருந்துச்சு. இந்த மாதிரி விஷயம் நமக்கு துளி கூட தெரியாதே, பயலுவ நாம ஏதோ பெரிய தில்லாலங்கடின்னு நெனச்சுட்டாங்களோன்னு பயம்.  புலிவாலை புடிச்ச கதை மாதிரி.

ஆனா, 'பிறந்ததே இதுக்குத்தான்'னு தெரிஞ்சப்ப்பரம், ஏன் காலை பின்வைக்கணும்? எவ்வளவோ பண்ணிட்டோம், இதை பண்ணிட மாட்டோமான்னு, "great! lets do it. i will initiate next steps"னு தெகிரியமா அடிச்சு விட்டு, திட்டமிடலைத் தொடங்கினேன்.

கிட்டத்தட்ட 300 பேர் , california, bangalore,beijing என எங்கள் அலுவலகத்தின் எல்ல்லா கிளைகளிலும், நடிகர்கள்/டெக்னீஷியன்களை ஒருஙகிணைத்து வேலையை முடுக்கி விட்டேன்.

-தொடரும் (ரொம்பவே இழுத்துட்டேனோ?)  :)

வீடியோ பாக்காதவங்க, பாத்து, நேர்மையான கருத்ஸை யூ-ட்யூபில் பதியுங்கள். உங்கள் நண்பர்களுக்கு வீடியோ லிங்கை அனுப்பி வைக்கும்படியும் கேட்டுக்கறேன். யாராவது, வீடியோவுக்கு விமர்சனம் எழுதினாலும் மெத்த மகிழ்ச்சி உண்டாகும் எமக்கு :)
நன்றீஸ். please spread the word.

http://www.youtube.com/watch?v=_cRtySd65u8